BOYAMA SEVDASI

        Kendime kızıyorum bazen. İnsan evinin işini gücünü bitirip eline kitabını alıp  bir de yanına  çay,  Başka şey düşünmeden şöyle sakince oturamaz mı? Ben başaramıyorum böyle bir şeyi yapsam da çok ender. Kitap okurken zaten evi barkı unutuyorum. ev halkı elime bir kitap almasam diye bakıyor da bu aralar kitaplarımı mumla arıyorlar desem yeri.
      
        Uzunca bir zamandır mobilya boyamaya merak saldım. Ama bu da bir zaman ve emek gerektiriyor. Üstelik küçük yerdesiniz bir kurs yok. Neyse İstanbul seyahatimi bir atölyenin toplu çalışma gününe denk getirdim- onlar" work shop" diyorlar- (dilimizin ve vurdumduymazlığımızın içler acısı hali) ancak gidebilmek ne mümkün. Ben Beylikdüzü'ndeyim atölye Emirgan'da. Gözümü karartıp yola çıkacakken önüme çıkan trafik engeli. Hasılı kelam hevesim kursağımda kaldı. Katılamayacağımı bildirdim fakat aklım boyamada. Araştıra araştıra Anadolu yakasında bir atölye buldum.  Oğluma geçtiğim zaman kısa bir ders almak üzere anlaştık. Sağ olsun Emel Hanım o kısacık süre içinde çok yardımcı oldu.

      Elbette ki yeterli değil. Benim daha çok çalışmam gerek. Boyalar  ve toplu çalışmalar ise oldukça yüksek meblağlar istiyor.  Her neyse Ufak tefeklerle işe başladık bakalım. Şöyle rahatça ayaklarımı uzatıp "emekliliğin tadını çıkarmak" varken yine başıma iş açtım. Koştura koştura ev  işlerini bitirip doğru boyaların başına. Yok canım ben akıllanmam.

        Bunlar elim boyaya alışsın diye boyadıklarım.

      İlk eskitmeyi çerçevede denedim.



      Mobilya olarak seçtiğim ilk kurban. Eski sehpa.

Biraz eskitelim bakalım olacak mı?

Olmuş mu dersiniz? Şimdi sipariş ettiğim boyaları bekleme zamanı... İnşallah öncelikle kendime mahçup olmam.

       KEYFİNİ ÇIKAR

       Uzun zamandır bu sözü duyuyorum. Özellikle öğretmen arkadaşlarımdan. Sebebi de emekli olmam. Keyif nasıl çıkarılır bilmiyorum ki.  Çalışırken keyifli  değil miydim? Çocuklarımla bir adım daha ileriye gitmek için çabalamak,onların enerjisine ayak uydurmak için efor sarfetmek, beraber yaptığımız çalışmaların sonucunu görmek,şiir gecelerimizde vermek istediğimiz mesajın sahiplerini bulduğuna sevinmek keyif almak değil miydi?
    Bir ömrü çocuklarla,gençlerle geçirdikten sonra onlardan uzaklaşmak gerçekten çok zor. Velhasıl dostlar elimi kolumu nereye koyacağımı bilemediğim, günlerimi bir düzene sokamadığım,çok şey yapmak isteyip(acaba istiyor muyum gerçekten) hiçbir şey yapamadığım zamanlardayım. Şaşkınım sözün kısası.
   Sizlerden çok uzak kaldığımın farkındayım. Blogları takip etsem de bir şey paylaşmak içimden gelmedi. Bu tembel komşunuzu affedin olur mu? Hayattan tad aldığımız günlerde buluşmak dileğiyle hoşça kalın.

   BİR KIVILCIM DÜŞER ÖNCE...

    Yalnızlık Allah'a mahsus. İnsansa şu fani dünyada bir arkadaşa muhtaç. 
     Arkadaş: arka,dayanacak kuvvet.
     Liste uzun: Hayat arkadaşı,yol arkadaşı,asker arkadaşı,sıra arkadaşı,iş arkadaşı...Hatta blog arkadaşı.
     İnsan çok değişik vasıflarda arkadaş edinebilir.  Ruhuna sıcaklık vermesi,onu mutlu etmesidir önemli olan.Hiç arkadaşı olmadığını hatta arkadaşın gereksiz olduğunu iddia edenlere bakın onların da kendilerine yoldaş olarak seçtikleri vardır. Kitaplarıdır mesela. Doğayla iç içelikleri,dinledikleri müzikleridir ya da. Aşık Veysel en sadık yarinin "kara toprak"olduğunu söylese de sazı,"Ben gidersem sazım sen kal dünyada/ Gizli sırlarımı aşikar etme." diyecek kadar arkadaştır ona. Öyle ya da böyle hepimiz yanımızda bir varlık isteriz.
 Kimimiz hayvanların arkadaşlığını yeğleriz, kimimizin kimsesi çiçekleri oluverir bazen. Ancak   insanın arkadaşlığı başkadır. Tam da Elif Şebnem Akal'ın mısralarda anlattığı gibi:

"Yalnızlığa dayanırım da, bir başınalığa asla,
 Yaşlanmak hoş değil, duvarlara baka baka. Bir dost göz arayışıyla, Saat tıkırtısıyla... Korkmam geçinip gideriz biz mutlulukla, Ama; ''Günün aydın, akşamın iyi olsun'' diyen biri olmalı. Bir telefon çalmalı ara sıra da olsa kulağımda. Yoksa zor değil, hiç zor değil, Demli çayı bardakta karıştırıp, Bir başına yudumlamak doyasıya. Ama ''Çaya kaç şeker alırsın?'' Diye soran bir ses olmalı ya ara sıra..."

 Arkadaşlıkla dostluk birbirinden ince çizgilerle ayrılsa da dostlukların arkadaşlıkla başladığını düşünürsek ben dostluğu gerçek arkadaşlık gerçek arkadaşlığı da dostluk  olarak algılayanlardanım. Ve bu yayının işi iyi zamanında seninle olup dost görünenlerle veya yolda izde,toplantıda tanışıp kısa süreli yarenlik ettiğin kimselerle ilgili değildir. Hz. Mevlana'nın da dediği gibi ,"Dostluk illa yan yana diz dize olmak değildir. Asıl can cana kalp kalbe olmaktır."
  İnsana asıl dost yaratandır. Ancak arkadaşlık duygusu  Allah'ın insana dünya üzerinde verdiği en güzel nimetlerdendir. Hz. Ebu Bekir'i peygamberine arkadaş kılması ve bunu ayetinde belirtmesi gerçek arkadaşlığın  önemini anlatmıyor mu? Ne diyordu Rabbimiz Sevr mağarasında peygamberimizin öldürüleceğinden korkan Hz. Ebubekir için:" Hani o ikisi mağaradaydılar da hani O dostuna"mahzun olma Allah bizimle beraberdir.demişti."(tevbe suresi 40. Ayet)
 İnsansa zayıftır. Dünyaya dalıp O'ndan uzaklaştığı zamanlar aslında en yalnız zamanlarıdır. Bana göre Allah arkadaşlık duygusunu insan yüreğine dünyadaki yalnızlığını gidermek için koymuştur. En sadık arkadaş da hayatımızı renklendirip yüreğimizi ısıtmanın yanı sıra en güzel ve en zor zamanlarımızda yanımızda olup her şekilde dağılmamızı önleyen, en büyük gerçeğin sonsuz bir hayat ve her şeyin sahibinin Allah olduğunu hatırlatıp kendimize çekidüzen vermemize önayak olanımızdır.
 Dostluk mertebesine erişmiş arkadaşlıklar uzaklıklarla da sınanırlar çoğu zaman fakat  "Dostluğun kolları birbirimizi dünyanın bir ucundan bir ucuna kucaklayabilecek kadar uzundur." diyen Montagne'nin  güzel inancına katılmamak mümkün mü?
   O kadar çok şey var ki arkadaşlık üzerine söylenecek. İyisi mi "Söylendi söylenecekler cancağızım,şimdi yeni şeyler söylemek lazım." diyen Mevlana'ya kulak verip yeni şeyler söylemek üzere sözü size bırakayım. Has arkadaşlıklara...
        

     

 


                           OLMAYA DEVLET CİHANDA BİR  NEFES SIHHAT GİBİ...
            Sağlık her şeyin başı gerçekten de.Vücut bir yerini beğenmeyince başlıyor feryat etmeye.                Uzun zamandır sarmaş dolaş olduğumuz garip bir kol ağrısıyla  boğuşmaktan şuraya iki satır              karalayamadım.
            Benim ağrım yatmayı çok seviyor. Şöyle omuzumu ve kolumu  beğendiği yere yerleştirip                 bir müddet uzanınca hiçbir şey yok. O sol kürek kemiğimin altından yol bulup koluma saldıran           rahatına  düşkün ağrım da sanki dinlenmeye geçiyor. Bir de ayağa kalkmayagöreyim bir taciz,bir         saldırı...  AmanAllah'ım...Hasılı kelam şu sıcaklarda yatağa yapıştırdı beni.
              Dokuz tane iğne,epeyce ilaç karşı saldırıya geçse de nakavt olmaktan kurtulamadılar ama                yine de düşmanı biraz hırpalamışlar ki dün bayağı rahattım. Hatta"Oh çok şükür." dedim. Erken          sevinmişim. Bugün yine ziyaretime geldi. Yine de öncekine göre çok iyiyim. Hiç değilse nefes            alacak zamanlar bırakıyor bana.
              Çiçeklerimle yarenlik edebildim uzun zaman sonra. Beyaz begonvilim gülerek karşıladı                  beni. Çiçeklerini cömertçe vermiş, gözümü gönlümü doyurdu.
                              
       
                     Çınarım da ağaç olacak neredeyse.    
                               
                                
           Yanlışlıkla dalını kestiğim mor salkımım bana küsmemiş. Sevineyim diye nasıl da coşmuş.
                                 
           
                                 
                                     

                               

       
         Bu yazımda sizinle biraz da arkadaşlık üzerine yarenlik edeyim diyordum ama bu ağrı derin düşünecek zaman tanımıyor bana.İnşallah sonraki zamanlarda.
         Ne güzel söylemiş Kanuni "Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi."
         Ağrısız sızısız günlerde buluşmak dileğiyle esen kalın.

BAHÇEME BUYURUN DOSTLAR

  Pek çoğumuz bir parça toprağa hasret. Köylerimiz var belki ama yanıbaşımızda değil. Apartman daireleri kaderimiz olmasın. Balkonlarımız, pencere önlerimiz bahçemiz olsun ne dersiniz?  Ben kendi çapımda bunu başarmaya çabalıyorum. Çiçek bahçesi benimki. Kim bilir ilerde sebze bahçesi de yaparım, neden olmasın ki?.. Buyurun birlikte gezelim olmaz mı?

                                         

     TIRNAĞIN VARSA BAŞINI KAŞI!

      Bazen ne yapsan işin yolunda gitmiyor. Sevdiğim birkaç arkadaşıma  iğne oyası fular yaptırıp hediye etmek istedim ancak yapacak birini bir türlü bulamayınca iş başa düştü. Yıllardır elime iğne oyası almamıştım ama ataların dediği sıra gelmişti işte. Çok acemice olsa da ortaya bunlar çıktı. E, tırnağın varsa başını kaşıyabiliyorsun.

  İnşallah severek kullanırlar. İğne oyası çalışmalarımı biraz daha ilerletmek ümidiyle hoşça kalın.

                  CAMBAZ  BONCUK

      Yazlık sinemalar üzerine güzel bir  paylaşım yapmış sevgili Begonvil Sokağı.Yazısını okurken mahallemizdeki yazlık sinemayı hatırladım ve nedense ilgisiz gibi görünse de birden aklıma düştü çocukluğumun cambazhanesi ve Cambaz Boncuk.
Hani şair diyor ya,"Biz eskilerde ne güzel çocuklardık..."

     Koşuyolu'nda büyüdüm ben. Üsküdar sırtlarına yaslanmış küçük bir mahallenin kuş seslerine karışmış çocuk cıvıltılarıydık biz. Şimdiki Üsküdar Devlet Hastanesinin civarındaki çayırlıkta kara dut ağaçlarının tepesinde elbiselerimiz dut lekesiyle boyanırken  gözümüz aşağıdaki geniş çayırlıkta olurdu.  

     Validebağ Korusu'nun yanıbaşındaki bu alanda hummalı bir çalışma başlamıştır çünkü. Tahta tribünlerin kurulduğunu anlatan çekiç sesleri çok uzun sürmez. Alanın iki ucuna iki uzun direk dikilip ip de gerilince cambazhane kurulmuş olurdu.

     Bizim asıl beklediğimiz ise kulağımı-za çalınan o mekanik sesti. Ağaçlardan inilmiş,oyunlar bırakılmış, bir çocuk ordusu Koşuyolu sokaklarını iki sırık üzerinde dolaşarak elindeki megafonla duyuru yapan Boncuk'un peşine takılmıştır. Cücelerin yanında koca sesli bir dev...

     Akşam olup da gösteriler başlayınca diğer oyunların bir an önce bitmesini beklerdim. Çünkü  asıl gösterinin sahibi Boncuk'tur. İp üzerinde elinde denge sırığıyla yürüyen bir adam... Çocuk algısına sığmayan,ulaşılmaz bir şey... Bir de düşüyormuş gibi yapınca hiçbir zaman düşmediğini bildiğim halde yüreğim ağzıma gelirdi.

     Ve uzun yıllar ötesinden kulağımda bir şarkı: "Oy dingala dingala/Kömür de koydum mangala/Ayşe de Fatma dostum var/ Çalkala Boncuk çalkala."

     Cambazhane deyip geçmeyin. Sanatın halka dönük yüzünü ilk orada gördüm ben.  İsmail Dümbüllü'yü ilk ve son olarak orada izledim.

      Yıllar birikti,zamanlar geçti. Arada sırada eskilerden söz ederken kısacık hatırlansa da Cambaz Boncuk hatıralarımın arasında kaybolup gitti. Ta ki Begonvil Sokağı'nın yazısı yeniden çağrışım yapana kadar.

     Acaba izine rastlar mıyım, diye internette dolaştım biraz. Benimkilerle örtüşen pek çok hatırayla karşılaştım. Anadolu'yu dolaşan aynı Boncuk mudur bilemem ancak şarkısı bile aynı olunca bizim cambazımız olsun istedi yüreğim.

     Çocuklara bakıyorum şimdi. Her şey mekanik. Eğlenecekleri yerler bile alışveriş merkezlerinin bodrum katları. Her şeyleri varmış gibi görünse de ne kadar yoksullar.
Çocuklarımızın kendi yağmurlarında ıslanması dileğiyle...

Not:Resim internetten alınmadır.