Sabah, çisil çisil yağan yağmuruyla karşıladı beni dünya... Gözüm yağmurlarla can bulan dereciğe takıldı birden. Suyu boz bulanık olmuş,deryasına kavuşmaya koşuyor. Suladığı toprağa hayat vermekten vazgeçmeyen bir çaba bu. İnsan da öyle değil mi kurakken incecik bir yağmurla canlanıveren... Yalnızdım evde. Rutin işlere dalmış,kıyı köşe toparlarken hatıra defterim geçti elime ve arasında bu küçücük mektup... Yağmurlar yağdı,çiçekler açtı,gökkuşağı rengarenk doğdu yüreğime. Evlat, sen ne büyük nimetsin.coştursan da yorsan da üzsen de güldürsen de kabulümsün. Bulanıp bulandırsan da durulup aksan da canımdan,canımın canından bir parçasın ki aşkla nakşolmuşsun hayat verirsin yüreğimize.Ey evlat nimeti veren Rabbim ne yücesin!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder