BİR TATLI HUZUR

    Güneş,öğlen vaktinin hararetini evlerin çatılarına bırakıp ikindi vaktine doğru yol alırken, sıcaktan yorgun düşmüş tepeler akşamı bekliyordu. Aşağıda nazlı nazlı akan dere,sıcaktan bunalanları kıyısı boyunca uzanan kavakların  serin gölgesine çağırıyor;mahallenin sakinleri evlerinden çıkmış, günün rehavetinden sıyrılmaya çabalıyordu. Bu çatıların altında hayat akıp gidiyordu...
   Henüz çocuk denecek yaştaki kadın biraz da çekingen tıklattı kapıyı.
   Kapı  usulca açıldı. pembe beyaz yüzüne bembeyaz tülbenti yakışmış ev sahibi insanın ruhuna huzur veren bir gülümsemeyle içeri buyur etti misafirlerini.  genç kadın kucağında bebeğiyle biraz da çekingen kendisine gösterilen kapıya doğru yürüdü.
  Cam kenarlarında üzerine kırmızıları bol desenli bir halı serilmiş sedirleri,bembeyaz badanası,
yeşil kapaklı gömme dolabıyla  sakin bir günün aydınlığını kuşanmış bir odaydı burası.Birden dalga dalga bir huzurun bütün benliğini sarıp sarmaladığını duydu.
 Yeni gelmişlerdi bu minicik Anadolu şehrine. Burası da şehrin kıyıcığında,etrafı çanak misali tepelerle çevrili,yemyeşil bahçelerin içindeki  kerpiç evleriyle köyden hallice bir mahalleydi. Tren istasyonundan dolayı olsa gerek adı İstasyon  Mahallesi'ydi.Sakinleri bazen söylenir dururlardı."Atatürk şehrin buraya kurulmasını istemiş ama gidip tepeye kurmuşlar."
_Masumcuk kucağında durmasın kızım, yorulur onlar kucakta. Yatırıver şuraya!..
Daldığı düşüncelerden uyandı. Yeni tanışmışlardı. Karşı komşusuydu Safinaz teyze. Bugün de "yalnız kalma, gel, tanışıp kaynaşalım."diye çağırmıştı onu.
"Masumcuk"ne güzel bir sıfat...Bu ses şu garipliğimde nasıl da yumuşacık ...diye düşündü.
Ağlaması burnundaydı şimdi.
 _Öğretmenmişsin öyle mi kızım? Öyle duydum. Bizim mahalleye çıktı mı tayinin? Daha başlamadın ama görevine. Ben sadece Kur'an okuyabiliyorum. Bana da öğretsen ne güzel olur okumayı.

Boğazından bir hıçkırık kopacaktı neredeyse, yutkundu.
_ İstifa ettim ben teyzeciğim,sözleri dökülüverdi dudaklarından fısıltıyla.Sanki duyulmasından utanıyormuşçasına bir bakış attı etrafına.
  Bu küçücük belde hayallerinin durağıydı aslında. Bir çalıkuşu olmak istemiş, Allah,dualarını kabul etmiş, o da kanatlanmış,gelmiş, bu küçücük şehrin bir okuluna konmuştu...
 Safinaz teyzenin gözlerinden bir bulut geçti,insana dinginlik veren bakışları hayret ifadesiyle doldu. Birden anladı.
 _Eşin mi istemedi çalışmanı yavrum?
_....
_Peki!Ne yapacaksın?
_....
 Ne yapabilirdi ki? Direnmişti direnmesine. Ayrılmak istememiş,fakat sonunda çaresiz kalmış,istifa dilekçesini yazmıştı.
Şüpheyle baktı yüzüne Safinaz teyze: Neden ki kızım Huysuz mu kocan?
_Sakın!..
_ Hayır hayır. Başka hiçbir sıkıntımız yok. Çok iyi bir insan benim eşim ama nedense bu konuda çok katı. Kızımızı da kimseye emanet etmek istemiyor...
...

    Sabah serinliğinde otobüsten indi. İçinde coşku mu hüzün mü vardı bilemedi. Bu gelişte bir şeyler vardı ama ne? Güneş saklandığı tepenin ardından bir mücevher gibi çıkıp,pırıltılarını cümle mahlukatın üzerine bırakırken girdi mahalleye.
    Evler yine bembeyaz kireçle boyanmış-kadınlar mı yapıyor hâlâ badanayı- Bütün sokağı fesleğen  kokusu sarmış. Bu evler yine o evler; sıcacık,candan...Pencere önlerinde on bir aylıklar,sardunyalar gülümsüyor. İşte buldum evi -fakat Safinaz teyzenin çiçekleri nerede- 
     Eli  kapıya uzandı. Beyaz tülbentli bir kadının kapıyı açmasını  bekledi  gayr-ı ihtiyari.  Kendine gelmesi uzun sürmedi. O yeşil kapı griye dönmüş, bahçedeki süs havuzunun içi yabanî otlarla dolmuştu. Gözlerine yaşlar hücum etti. Yıllar geçmişti. Köprülerin altından çok sular akmış, o çok sevdiği öğrencilerine kavuşmuş,bu kapıyı kucağındaki masumcukla çaldığından beri iki masumcuk daha büyütmüş bir de torun sahibi olmuştu. Ancak Safinaz teyzesi yoktu artık. "Bunu bile bile niye geldim ki bu kapıya?"diye söylendi içten içe. Ama bir huzur vardı içinde.  Cam kenarlarında üzerine kırmızıları  bol desenli bir halı serilmiş sedirleri,bembeyaz badanası,
yeşil kapaklı gömme dolabıyla  sakin bir günün aydınlığını kuşanmış bir odanın ve gülümseyen,aydınlık bir simanın huzuru...
  Kavak ağaçlarının hışırtısı çoğaldı. Güneş ışınlarıyla oynaşan yapraklar yeşil- mavi menevişlerini  yollara dökerken yüreğinin derinliklerine saklanmış bir feryat duydu. Senin durağın burası,gitme,kal...
  Safinaz teyzenin pencerelerinde fesleğenlerle sardunyalar on bir aylıklarla söyleşiyor şimdi. Bahçedeki süs havuzunda nilüferler ilk çiçeklerini verdiler. Kavaklar gümrah yapraklarının gölgesini havuz başındaki masanın üstüne düşürmüşken sevdiceği bir dal kırmızı karanfili tam da onun görebileceği yere bırakmış..Bütün benliği;cam kenarlarında üzerine kırmızıları  bol desenli bir halı serilmiş sedirleri,bembeyaz badanası,yeşil kapaklı gömme dolabıyla  sakin bir günün aydınlığını kuşanmış  odanın zerrelerine sinmiş huzura sarınmış..Ve dudaklarında üç sözcük:Huzur bu duraktaymış meğer...