SABAHLA GELEN

   Bir günü bir gününe uymuyor insanın. Bu sabaha hüzün çiseliyordu sanki gökyüzü. Dilimde yüreğimden kopup gelen mısralar:

"Peş peşe dizilip giden dakikalar,
 Ömrümden ömür çalan dakikalar…
 Sabah  oldu gün doğdu,
 Geçen zaman ömre zarar oldu.
 Hayatı  canımdan alan dakikalar..."
     

  Gün "Günaydın!" demeye hazırlanırken  yüzüme,derinlerden gelen sabah ezanı "Sana hayatı verene şükret ve ona yönel kavuşma gününe kadar çabala."uyarısını yapar gibi içli ve derinden okundu.

   Bir gün  daha eksilmişti ömürden ama  yeni bir gün de başlamıştı. Eksilenleri saymakla ele geçen bir şey olmadığı kesin. O halde hayat elimizden kayıp giderken, zamanı kıymetlendirip bereketlendirmeye gayret etmek en doğrusu değil mi? 

    Gün ışıdı, deniz mavi ,açelyam gülümsüyor. Birden hatırlıyorum ,geçen zamanın bereketi bu açelyalar. Bir buçuk yıl kadar önce sararıp solmuş bir halde   almıştım onu. Belli ki gözden çıkarmıştı çiçekçi. Bütün dallarını dipten kestim. Kendine gelmesi çok uzun zaman aldı. Acımasız zaman böyle bir güzellik de veriyor işte.

     Haydi güzel çiçeğim

,

 g

ünüme bereket

,

 hüzünlerime esenlik ol

;

çağla

,

coş

,

gönlüme şenlik ol...