DİNGİNLİK
           

            Malum hayat zor.Sabahın seherinde sıcacık evinden çık, kendini yollara at; evlat bir yana, koca bir yana, sen başka bir tarafa, bölük pörçük ol. Sonra da akşama kadar iş yerinde cebelleş Nihayet trafik çilesini aşabildiysen akşamın bir vakti otel görevi yapan evine var. Eee bitti mi ? Yok canııım, nerdeee? Daha yemek yenecek, çocuk avutulacak sevgi ve ilgi paylaştırılacak...
           Buna can mı dayanır? Ama dayanmalı.  Zira  gençlerimiz böyle bir hayata mahkum görünüyor.
          Peki  ruh nasıl sağaltılacak, anneler kendisiyle ne zaman ve ne şekilde baş başa kalacak?
          Sanki gençler bunu pek de başaramıyor, kendilerini sanal aleme esir ediyorlar ve mutlu da olamıyorlar gibi-bu benim şahsî düşüncem- değil mi?
          Oysa  minicik mutluluklar var. onları yakalayabilmek ruha dinginlik verir.
          Benim güzel kızım, gözümün nuru, hanemi yuva yapan ilk ses , evimin her daim yakışığı yavrum kendini mutlu edecek bir uğraş bulmuş. kısacık zamanlarda ruhunu sağaltıp bedenini dinlendiriyor ne güzel. Minik kanaviçelerle kısa molalar veriyor koşturmacalarına.
       

Sevindirdin beni can kuzum bu uzak diyarlarda nefes alacak oyalanmalıklar edindiğini görmek çok güzel.