Atölyemin penceresinin önünde küçücük bir incir fidanı var. Gözüme ilişti bugün. Tam da iş yetiştirme telaşı içindeyken. Öylece kalakaldım birden. Nereye koşuyordum?.. Oysa o minicik fidan sakince bekliyor orada olgunlaşmayı. Eller duaya açılır gibi yapraklarını açmış mutlaka zikrederek Rabbinin ona sunduğu güneş nimetinden faydalanıyor. Sessiz...koşmadan...İçten içe olgunlaşıyor,telaşsız boy atıyor ve bir gün sessizce tomurcuklanıyor. O artık bir incir ağacıdır. Meyve verecektir.
Onun gibi olmak istiyorum. Bürün yaratılmışların varacağu yer belliy
Güneşin ve sohbetin ısıttığı o pencere önünde karşılıklı bir kahve içmeyi nasıl istedim bilemezsiniz. Bir ahşaba, ahşabın geldiği ağaca anlam yüklemek, tefekkür etmek ve bunda sebat dilemek ne kıymetli ne naif bir bakış. İyi ki varsınız sevgili bir tatlı huzurum. Belki nasip olur bir Ünye ziyareti ve unutulmaz bir kahve keyfi. Hem de kırk yıl değil karşılıklı duamızla ebedi hatırda...
YanıtlaSil