KANATLANMASAYDI  YÜREK...

 

           Zordur insan olmak. Minicik bir bulut değse yüreğe gün kararır gece çöker üstümüze. Oysa minicik kıpırtılar yeter de artar geceleri gündüz etmeye. Kanatlanmasaydı yürek  değer miydi hayatın yükünü çekmeye...

           Uzun süredir açmasını beklediğim begonvilim sevindirdi,kanatlandırdı gönlümü.Kötülüklerin bilmecesini çözemediğimiz şu yeryüzünde iyi insanlara bir lütuf bu güzellikler. Verene şükür.
          Başka bir kıpırtı. Havlularım. Benim minik şekerlemelerim. Bakıp bakıp ruhumu şenlendirdiklerim.  Bazısı bir dost evinde, bazısı bir genç kızın çeyizinde, kimisi de misafirlerimi beklemede.

       

         

          Küçük mutlulukların adresini bulmalı insan. Rutinlerin ötesinde küçük dokunuşlarla hayata tutunmak,renk katmak herkese iyi gelir diye düşünürüm hep. En büyük acıların üstesinden gelen de bunlardır belki de. 

             Gündem malum. Hüzün ve acının deli dalgalar gibi gelip gönlümüzün kıyısına değil,ortasına düştüğü şu günlerde diri durmanın yolunu yüreğini kanatlandırmada bulanlara selam olsun...
Ve son sözü bu paylaşımın: "Kara gün kararıp kalmaz."
Vardır ataların bir bildiği...